گاهی مهم نیست که چقدر همدل هستیم، باید به سمت آن برویم، جایی که احساس کنیم خود کاربر هستیم. نقاط دور جایی است که متوجه می شویم کاربر دقیقاً چه احساسی در مورد تجربیات فعلی خود دارد.
ایفای نقش روشی است که ما را به آن نقاط دور می برد.
چند ماه پیش، من یک فعالیت نقش آفرینی را شروع کردم که در آن به عنوان یک محقق، باید خودم را به جای طراحان UX تغییر دهم تا تجربیات طراحی فعلی آنها را درک کنم. این یکی از بهترین و چالش برانگیزترین تجربیاتی بود که تا به حال داشتم.
مطالعه من بر این بود که چگونه طراح UX تحقیق و طراحی را با هم مدیریت می کند.
طراح UX بودن، تکرارهای بی پایان طراحی و همکاری با چندین تیم SCRUM مسئولیت های کلیدی هستند که متوجه شدم نمی توانیم از آنها فرار کنیم. اگر این کار را انجام دهیم، این احتمال وجود دارد که طراحان کنترل/پیگیری تصمیمات طراحی را از دست بدهند و به زودی تیم توسعه به تجربه کاربر مورد توجه قرار گیرند.
در حالی که در یک فعالیت نقش آفرینی بودم، به سختی توانستم زمان را برای درک تعریف مشکل بدست بیاورم و بیشتر حول آن چیزی که صاحبان محصول از ما خواسته اند معلق بودم. بعد از مدتی، احساس کردم که صاحبان محصول کاربران واقعی هستند، اما در واقعیت، اینطور نبودند. مانند بسیاری از طراحان UX، علیرغم توانایی انجام مطالعات تحقیقاتی UX، به دلیل تعاریف مشکل ناهموار ارائه شده توسط صاحبان محصول و/یا در تماس های اسکرام که در مورد راه حل های طراحی ناهموار بحث می کنند، عمدتاً درگیر تکرارهای متعدد طراحی بودم.
من متوجه شدم که طراح UX بودن و انجام تحقیقات رویایی است که احتمالاً هرگز در محیط محقق نخواهد شد یا به صورت تکه تکه اتفاق می افتد. تا زمانی که محصول وارد بازار شود، برخی از استارت آپ ها کیک را می خورند.
به عنوان کشف فعالیت نقش آفرینی، چند سوال مهم در ذهن من ایجاد می شود.
اگر طراحان UX باید اعضای فعال یک تیم باشند، چه کسی این تحقیق را انجام می دهد؟
خوب، برای پاسخ به آن، “کسی” که روی طراحی راه حل کار نمی کند، می تواند یک ذینفع ایده آل برای پر کردن این شکاف باشد. کسی که می تواند به طور اختصاصی مشاهده کند و در مطالعات تحقیقاتی UX مشارکت داشته باشد و آموخته های متمرکزی را در مورد نیازهای کاربر به جای خواسته های کاربر سطح بالا که معمولاً از مدیریت دریافت می کنیم به اشتراک بگذارد.
چرخش بین نقش های طراح و محقق قطعا تیم طراحی UX را از بین می برد. در واقع، در حال حاضر در حال سوختن است.
حال سوال این است که چگونه می‌توانیم با پرسیدن چند سوال طراحان UX را از فرسودگی نجات دهیم؟
آیا ما بین تحقیق و طراحی به عقب و جلو می رویم؟
آیا ما در دسته “کسی” قرار می گیریم که نه در طراحی خوب است و نه در تحقیق؟
آیا ما کاربران نهایی را با کار تحقیقاتی یا طراحی مغرضانه ناتمام شوکه می کنیم؟
آیا زمان با کیفیتی برای انجام مطالعات تحقیقاتی داریم؟
اگر پاسخ را بدانیم، خود تحقق است، اگر نه، پس پاسخ در اینجا نهفته است. “تحقیق UX و طراحی UX دو زمینه تخصصی متفاوت در دنیای دیجیتال هستند که در آن محققان و طراحان یک هدف دارند تا یک کاربر ارائه دهند. تجربه در اینجا نقش محقق کشف و تعریف مسئله و نقش طراح حل مسئله است.
در پایان، چرخش به جلو و عقب بین طراحی و تحقیق یک کار چالش برانگیز در محیط است. این تعریف مشکل را به چند قسمت استنتاج می کند، بنابراین سازمان به یک تیم اختصاصی از “کسی” برای مشاهده و انجام مطالعات تحقیقاتی که حول تجربه فعلی می چرخد نیاز دارد.
با وجود همه اینها، اگر “کسی” ادعا می کند که در همه تجارت ها متخصص است، باید دو بار فکر کنیم و از وارد شدن به ترفند “جک همه تجارت ها، اما استاد در هیچ کدام”(شخصی که در بسیاری از کارها توانایی دارد اما در هیچکدام استاد نیست) اجتناب کنیم. آن «کسی» باید طعم دورترین همدلی را بچشد، جایی که می‌توانیم احساس کنیم کاربر هستیم.
منبع: uxplanet.org
